گفتم امشب دیگر مینویسم. از بعد از ظهر هزارتا موضوع به ذهنم رسید که دلم میخواست راجع بهشان بنویسم. حالا ساعت یک و نیم نصف شب که بالاخره در اینجا را باز کردم چیزی برای نوشتن ندارم. چیزی ندارم جز خستگی و گیجی...
دوره انسان شرکت کردم. (چقدر دوره هست که دلم میخواهد شرکت کنم ...) ماجرای خلیفه اللهی انسان را در جلسه اول شنیدم. چه داستان باعظمتی ست! از آن روز هی یادم می آید خلیفة الله بودنم! حتی امروز قبل از خارج شدن از خانه وقتی خودم را در آینه نگاه کردم به این فکر افتادم که آیا ظاهرم شبیه خلیفة الله هست یا نه؟ بعد روی رد تبخال هایی که ماه پیش دور تا دور اطراف دهانم را گرفته بود کانسیلر زدم!
می دانم خنده دار است! هم اینکه اینقدر خلیفة اللهی «خودم» را جدی گرفته ام و هم اینکه فکر میکنم پوشاندن رد زخم های روی صورتم راهی برای نزدیک شدن به این مقام است! اشکالی ندارد بگذار خدا هم از آن بالا به سادگی این بنده بی دست و پایش بخندد. خودش خوب میداند که هیچ وقت، هیچ چیزی را به اندازه لبخندش نخواسته ام...
بگذریم...
ولی حالا که این همه راه آمده ام تا اینجا بگذار درد دل کوچکی بکنم. البته... دردم کمی بزرگ است. فقط کمی!
من از اختلال ADD رنج می برم. از کی؟ حالا که فکرش را می کنم از همیشه! از وقتی یادم می آید. البته لابد زمان بچگی اسم اختلالم فرق داشته. خیلی وقت نیست فهمیده ام که رسما اختلال کم توجهی دارم. دقیقا نمیدانم ایا از وقتی این موضوع را فهمیده ام تحمل رنج های این موضوع برایم راحت تر شده یا سخت تر. یا شاید هم تغییر زیادی نکرده. دنبال راه بدون دارو و هزینه می گردم. از استاد اخوت هم در گروه پرسشها سوال کردم گفتند نماز حفظ بخوانم. الان سه چهارماهی میشود اما هنوز یک بار هم نخوانده ام. می گویند باید در وقت ضحی خوانده شود اما نمیدانم وقت ضحی دقیقا کی است! یک نفر با اختلال ADD نمی تواند به راحتی جواب این سوال ها را پیدا کند. من همیشه دنبال ساده ترین راه هستم. مغزم از شدت ناتوانی در رفتن راه های سخت عدم توانایی در تمرکز ، در پیدا کردن راه های آسان حسابی کارکشته شده. همینطوری با روزی دو ساعت درس خواندن رتبه سه رقمی در کنکور آوردم!
بقیه اش باشد برای بعد.
- ۰۲/۰۳/۰۵