کمتر از چهار هفته مانده به آمدن پسرک. بیشتر کارها را کرده ام اما توی ذهنم پر از کار ناتمام است. کار ناتمامم نوشتن است. چقدر حرف نگفته دارم... با خودم... با پسرک .... و با خدا. مطلب افسردگی نیمه کاره مانده. برایم خیلی مهم است که بنویسمش. به تاخیر افتاده و سخت شده و نوشتن های دیگر را هم معطل خودش کرده. هربار میخواهم بنشینم از حس و حالم بنویسم یاد آن مطلب ناتمام می افتم و کار سخت میشود. اگر بیخیالش شوم دیگر تمام نمیشود. اینطوری هم از نوشتن ِبیشتر میمانم.
واقعا مضحک است. بیشترین چیزی که تا بحال نوشته ام نوشتن درباره نوشتن بوده. نوشتن از اینکه دوست دارم بیشتر بنویسم و ناراحتم از اینکه کم مینوسم و نوشته های ناتمام و ...
راضی نیستم... از حودم و برنامه هایم و روزهایی که میگذرد راضی نیستم اما سعی میکنم فکرم را درگیر این نارضایتی ها نکنم و مثل آدم های سرخوش بی برنامه ی بی هدف از زندگی لذت ببرم تا آرامش خودم و پسرک به هم نریزد. امیدوارم این سرخوشی و بی تفاوتی در روحیه پسرک تاثیر منفی نداشته باشد!