افسردگی بارداری

دوران بارداری من تا اینجا در آرامش نسبتا خوبی گذشته. الحمدلله. امیدوارم از اینجا به بعدش هم به همین خوبی و حتی بهتر بگذرد.

اما لحظه هایی هم بوده که احساس افسردگی کردم. هرچند کم و کوتاه اما همان تجربه اندک کلی سوال و معما در ذهنم ساخته.

می توانم بگویم تا الان در دو حالت و وضعیت متفاوت احساس افسردگی کردم.

یکی گاهی وقتها که به شکمم نگاه میکنم و یکهو به خودم می آیم و در یک ادراک آنی به عمق قضیه پی می برم. گاهی لحظه های خیلی عمیقی را تجربه میکنم. خیلی کوتاه. شاید فقط یک ثانیه یا دو یا حداکثر سه چهار ثانیه طول میکشد. اما همان زمان کوتاه همراه با یک احساس افسردگی خیلی شدید است آنقدر شدید که حالت تهوع و عطش به همراه دارد. البته اینها برای تقریب به ذهن است. آن حال را نمی شود دقیق توصیف کرد. اما حالتی است شبیه افسردگی، تهوع و عطش شدیدی که همزمان به طرز وحشتناکی به جانت می افتد، برای چند ثانیه نگرانت می کند و بعد از چند ثانیه دود می شود می رود هوا. دیگر هیچ خبری از هیچ کدامشان نیست. خودم فکر میکنم این حالت از شدت عظمت اتفاق در حال وقوع رخ می دهد. اتفاق، اتفاق عظیمی است. واقعا حیرت آور است. اما چون دائم در حال رخ دادن است ما به اندازه کافی حیرت زده نمی شویم. اما هرازگاهی ثانیه هایی ادراک عمیقی دست میدهد و من در آنی و کمتر از آنی با دیدن شکم برآمده ام ناگهان به قعر ماجرا فرو میروم، عمق قضیه را ادراک میکنم و به مرحله ی بالایی از حیرت میرسم. آنقدر شدید و عمیق که حالت تهوع می گیرم و از شدت عظمت اتفاقی که در وجودم در حال رخ دادن است و از شدت کوچکی خودم که ظرف این اتفاق محیرالعقول شده ام برای لحظه ای احساس افسردگی می کنم و بعد عطش شدیدی به سراغم می آید. گرچه تجربه جالبی است اما خدا را شکر که هربار خیلی زود میگذرد چون این حالت اگر بیشتر ادامه پیدا کند تحملش واقعا سخت میشود.

 

اما افسردگی دوم...

این یکی مفصل است. یک وقت دیگر برایش مینویسم. خیلی وقت است به این مطلب فکر میکنم.