خسته ولی با انگیزه

خسته و بی حوصله ام و حالم زیاد خوب نیست.

احتمالا اثر خواب های پریشان دیشب و کمی هم عوارض داروهاست.

ولی فکر کردم باید بنویسم. در قبال خودم مسئولم. شاید حالم را هم بهتر کند.

چقدر یکهو همه چیز شلوغ و پلوغ شد. چقدر سنگین شد.

خستگی مراسم تولد پسرک، مریضی طولانی همسر  با شروع ماه مبارک و بعد مریضی پسرک و همزمان امتحان شش ساعته ای که در اوج بدشانسی مجبور شدم دوباره بدهم و چهارتا مقاله ای که باید در عرض همین یک ماه مینوشتم و هم زمان روی موضوع پروپوزال کار میکردم و جواب ایمیل های طولانی استادی که واقعا لطف کرده بود و قبول کرد در این مسیر کمکم کند را میدادم.

پریشب که ماتیاس قبل از اینکه ایمیل قبلی اش را جواب بدهم ایمیل زد و عید را تبریک گفت، یکهو انگار همان ایمیل یک خطی تبریک عید مثل یک تلمپه همه چیز را باد کرد و کارهای تلمبار شده در ذهنم اینقدر بزرگ شدند که حتی میترسیدم نزدیکشان شوم که با کوچکترین ضربه ای این بادکنک بترکد و همه چیز نابود شود. 

امروز صبح که قبل از شروع کلاس آماده بودم بالاخره جواب ایمیل ماتیاس را ارسال کنم متوجه شدم مقاله هایی که فکر میکردم سابمیت کردم و مهلت ارسالشان دیروز بود، سابمیت نشده اند. کار جدید درست شد، پرس و جو از همکلاسی ها و ایمیل به استاد و سابمیت مجدد. انگار صفحه سابمیشن تغییرات جزیی کرده بود. مقالاتم را آپلود کرده بودم، تیک سبز تکمیل آپلود را دیده بودم ولی نمیفهمیدم باید کار دیگری بکنم یا نه. صفحه را چندبار بالا و پایین کردم و به نتیجه ای نرسیدم و فکر کردم حتما همین است دیگر! امروز دیدم پایین صفحه یک دکمه سابمیت بوده که بعد از آپلود فایل باید میزدم! به همین سادگی و روشنی و من بعد از چندبار بالا و پایین کردن ندیده بودم. لابد اوج خستگی ام در ساعت یک و نیم بعد از نصفه شب هم در این اشتباه دخیل بوده اما ... اما این بار اولم نیست که مرتکب اشتباهات خنگولانه این شکلی میشوم! حتی با وجود اینکه به این خنگی ظاهرا ذاتی آگاهم و سعی میکنم حواسم را جمع کنم و دقت کنم باز هم  چیزی که باید ببینم را نمیبینم! امیدوارم قبل از اینکه اشتباه بزرگ و غیر قابل جبرانی مرتکب شوم خدا شفایم دهد!

و امیدوارم خدا به وقت و انرژی و انگیزه و توانم برکت مضاعف عطا کند.

 

شب نوشت

خب خب خب...

ساعت ۳:۴۵ صبح

امشب نشد که بشه

البته بخاطر عوارض دارو!

روزنوشت ۲

امروز روز خوبی بود، شب هشت ساعت یکسره و نسبتا عمیق خوابیدم.(فقط ای کاش اینقدر خوابهای خسته کننده و شلوغ و پلوغ نمیدیدم!) صبح هم هشت و ربع بیدار شدم و تقریبا طبق برنامه پیش رفتم، صبحانه و آماده شدن خودم و پسرک. ساعت حدود ۱۰:۳۰ کارم را در دانشگاه شروع کردم. بیشتر وقتم به نوشتن CV گذشت که انهم تمام نشد. فقط در حد مقدمه جلسه بعدی که بررسی مکبث است درس خواندم. یکی دوتا متن نسبتا بلند برای حماة ترجمه کردم و ساعت از ۳ گذشته بود که با اینکه دوست داشتم بیشتر کار کنم بلند شدم و رفتم دنبال کارهای بیرون. یک بسته پستی را به مرکز پست بردم، لباسهایی که انلاین خریده بودم را پس دادم، دوتا مغازه رفتم برای خرید مایحتاج روزانه، بعد سریع رفتم دنبال پارسا که ساعت از ۴ گذشته بود. آنجا کمی با زحل مادر درین صحبت کردم بعد رفتیم دنبال همسر، رسیدیم منزل، دوش گرفتم، نماز خواندم، غذایی که دیروز پخته بودم را گرم کردم و خریدها را در یخچال گذاشتم. غذا خوردیم همراه با سریال دردسرهای عظیم. همسر دراز کشید و کمی خوابید. من هم‌زمان با پسرک بازی کردم، چندتا پیام فرستادم، نماز مغرب و عشا را خواندم، دوباره با پسرک بازی کردم، برایش دمنوش اسطوخودوس درست کردم  و خودمان هم چای خوردیم. بعد میز شام را جمع کردم و پسرک رو بردم خواباندم. فکر میکنم تا حدود ۹ طول کشید. شاید کمی بیشتر. وقتی برگشتم کمی دست دست کردم که ببینم چه کار میتوانم بکنم. یک خورده جمع و جور کردم اما گرسنه بودم. غذا خوردم همراه جوکر. غذا تمام شد ولی دوست داشتم ادامه‌اش را ببینم پس همانطور که نشسته بودم برای فردا ساندویچ درست کردم و لابلایش باز کمی جمع و جور کردم. جوکر تمام شد. مسواک زدم، سرم زیر چشم، سرم مو... پسرک بیدار شد. پنج دقیقه به دوازده بود، جمع کردم و امدم در رختخواب و پسرک را اوردم پیش خودم. شروع کردم به نوشتن و الان ۱۲:۱۲ است.

احساس خستگی نکردم امروز و این یعنی اوج لذت.

خدایا ممنونم. الحمدلله. زندگی یعنی این. یک روز معمولی اما بدون احساس خستگی مفرط. خدایا لطفا وقتش را بیشتر کن. لطفا ادامه دار باشد.

 

پ.ن: همینکه آدم نخواهد غذا درست کند یعنی ۵ هیچ از روزش جلو است!

شاید روزی در کهن‌سالی

شبها می آیم اینجا بنویسم بلکه خوابم بگیرد. اما نمینویسم. چرا؟ نمیدانم. تمم روز به موضوعاتی که باید بنویسم فکر میکنم و شب احساس میکنم حرفی برای نوشتن ندارم! آخر نوشتن من مودی است! یعنی مهم نیست در مورد چه میخواهم بنویسم، باید حس نوشتن داشته باشم، اگر حس نوشتنش نباشد، انگار اصلا همچین موضوعی نیست! انگار دغدغه نیست، یا مهم نیست یا ...

حالا حس نوشتن خیلی کوتاه می اید و اگر همانجا نگیرمش و ننویسم زود میپرد.

همین حالا که هرروز بیشتر به این فکر میکنم که چرا ننوشتم؟

چرا خاطرات فلان و ماجراهای بیسار را ننوشتم.

شاید هم یک روز در میانسالی یا حتی پیری بنشینم بنویسم و نویسنده شوم.

واقعا ناراحتم

هرشب تصمیم میگیرم زود بخوابم

ساعت دوازده و نیم!

بعد وسط کارهای خرده ریزه ای که بیشتر شبیه خواب گردی هستند میبینم ساعت یک و نیم شده. زیاد به خودم سخت نمیگیرم و میگویم اشکالی نداره هنوز خیلی دیر نشده و بلند میشوم که بروم مسواکم را بزنم و کارهای قبل خواب را انجام دهم و ... وقتی میرسم به تخت ساعت ۳:۳۰ است.

البته الان ساعت ۳:۵۳ دقیقه است!

امروز، یا بهتر است بگویم دیروز با سر درد بیدار شدم و تمام روز و تا همین سر شبی سر درد شدید داشتم و حالم خیلی خیلی گرفته بود. تصمیم گرفتم شب مسکن بخورم و زود بخوابم و صبح زود بیدار شوم و سرحال و قبراق با پسرک ورزش کنم و صبحانه بخوریم و برویم بیرون. اما به نظر میرسد که فردا هم قرار است مثل امروز بگذرد، مگر اینکه ... مگر اینکه الان از اعماق تهم و از ته اعماقم دعا کنم اینطوری نشود و خدا مستجاب کند.

هیچ راه و چاره دیگری به ذهنم نمیرسد.

فقط غریبه‌ها وارد شوند

داشتم فکر میکردم آدم برون گرایی که کسی را داشته باشد که به حرفهایش گوش بدهد، چرا باید بنویسد؟

داشتم فکر میکردم نویسنده ها یا درونگرا هستند یا تنها

داشتم فکر میکردم آدم‌هایی که حوصله گوش کردن به حرفهایم را نداشتند حق ندارند نوشته هایم را بخوانند.

و داشتم فکر میکردم درونگرایی نامحسوس من آنقدر عمیق هست که حتی جلوی نویسنده شدنم را هم گرفته!

دوست ندارم آشناها نوشته‌هایم را بخوانند، اینقدر که تا بحال چهار پنج تا وبلاگ عوض کرده‌ام. اگر این نبود شاید تا بحال یک نویسنده واقعی شده بودم!

خدای "ما"

عاشق شمردنی! چند روز پیش با اعداد و سن و سال‌ها ور میرفتی, سعی میکردی حساب کنی وقتی تو چندساله میشوی من چند ساله میشوم، گفتی وقتی ۴ سالم بشه شما ۳۳ سالت میشه، وقتی ۵ سالم بشه شما ۳۴ سالت میشه، همینطور رفتی بالا چندتا جا انداختی تا من شدم چهل و چند ساله، بعد من یک قیافه ناراحت به خودم گرفتم و گفتم: اونوقت دیگه من پیر میشم... ، یک مکث کوتاه کردی و با اطمینان گفتی: خب خدا کمکت می‌کنه!

پسرکم تو وقتی میگویی "خدا" من از همیشه مومن‌تر می‌شوم. 

آن گه رسی به خویش که ...

درست زمانی که داشتم شاید برای اولین بار در زندگی کمی نسبت به خودم احساس رضایت میکردم و به نظرم میرسید به طور محسوسی در حال رشد هستم، امروز با دو سه تا اتفاق کوچک ، خیلی کوچک و خنده دار فهمیدم که هنوز خیلی کوچکم و خیلی عقبم و خیلی بی‌تجربه‌ام و خیلی بیشتر از انچه میدانم، نمیدانم! بعد هم که حسابی حالم گرفته بود و افکارم درگیر و دار، یک فال حافظ گرفتم (بعد از مدتها) و گفت:

ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی

تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

در مکتب حقایق و پیش ادیب عشق

هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی

تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد

آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی

گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد

بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر

کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

از پای تا سرت همه نور خدا شود

در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی

وجه خدا اگر شودت منظر نظر

زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود

در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا

باید که خاک درگه اهل هنر شوی

 

با اینکه احساس نارضایتی ام را تایید و تاکید می‌کند خیلی دوستش داشتم، خیلی خوشحال شدم، خیلی به دلم نشست، خیلی چسبید و خیلی ممنونم حافظ عزیزم. خیلی لازمش داشتم. این دقیقا همان چیزی بود که نیاز داشتم بشنوم.

۱۴۵ نمایش

آمار نمایش‌های امروز وبلاگ ۱۴۵ بود!

کی امروز اینجا رو شخم زده اونهم اینقدر بی‌ سر و صدا؟؟؟

پیامبران بی مادر

دیشب که پسرک مثل هر شب هی بیدار میشد وقتی حوصله ام از لالایی خواندن سر رفت، برایش قرآن پخش کردم و تا خوابش دوباره سنگین شود. خودم نشسته بودم کنارش روی تخت با گوشی بازی میکردم. سوره یوسف پخش میشد و من همینطور که سرم توی بازی بود داستان حضرت یوسف را برای هزارمین بار میشنیدم و همزمان داستان ابراهیم و موسی که تازگی در روایت انسان گذرانده بودم در ذهنم تداعی میشد و یکهو... تمام قصه ها در یک نقطه گره خورد. یک نقطه به غایت تکان دهنده. لااقل برای من.

بی پدر و مادری!

من که با تجربه مادری و اطلاعات روان شناسی روی هم مطمین شده بودم هیچ چیز به اندازه دوری از مادر و پدر و مخصوصا مادر برای کودکان در سنین پایین اضطراب آور و آسیب زا نیست، من که در تمام این یک سال از غصه حجم اضطراب بچه های پدر و مادر از دست داده وسط این بمباران و قتل عام وحشیانه، ذره ذره آب شده ام و خیلی بیشتر از پدر و مادرهای فرزند از دست داده، جگرم برای کودکان مادر مرده خون بود، حالا انگار ابراهیم و یوسف و موسی و محمد (صلوات الله علیهم) شانه هایم را محکم گرفته بودند و تکانم میدادند که سرت را از این بازی بچگانه بیرون کن و حقیقت را نگاه کن. ببین که خدا چگونه فرزندان پدر و مادر از دست داده را تربیت میکند. نگاه کن به جان هایی که از عمق این درد عمق گرفته اند، به روح های بزرگی که مادر و پدرشان خدا بود و حاصلشان نور شد.

و فکر میکنم به روح های کوچکی که در غزه و لبنان به پیامبری مبعوث شده اند و به زودی از زیر آوار برمیخیزند و می تابند به دنیای تاریک این روزها...