شب نوشت

خب خب خب...

ساعت ۳:۴۵ صبح

امشب نشد که بشه

البته بخاطر عوارض دارو!

روزنوشت ۲

امروز روز خوبی بود، شب هشت ساعت یکسره و نسبتا عمیق خوابیدم.(فقط ای کاش اینقدر خوابهای خسته کننده و شلوغ و پلوغ نمیدیدم!) صبح هم هشت و ربع بیدار شدم و تقریبا طبق برنامه پیش رفتم، صبحانه و آماده شدن خودم و پسرک. ساعت حدود ۱۰:۳۰ کارم را در دانشگاه شروع کردم. بیشتر وقتم به نوشتن CV گذشت که انهم تمام نشد. فقط در حد مقدمه جلسه بعدی که بررسی مکبث است درس خواندم. یکی دوتا متن نسبتا بلند برای حماة ترجمه کردم و ساعت از ۳ گذشته بود که با اینکه دوست داشتم بیشتر کار کنم بلند شدم و رفتم دنبال کارهای بیرون. یک بسته پستی را به مرکز پست بردم، لباسهایی که انلاین خریده بودم را پس دادم، دوتا مغازه رفتم برای خرید مایحتاج روزانه، بعد سریع رفتم دنبال پارسا که ساعت از ۴ گذشته بود. آنجا کمی با زحل مادر درین صحبت کردم بعد رفتیم دنبال همسر، رسیدیم منزل، دوش گرفتم، نماز خواندم، غذایی که دیروز پخته بودم را گرم کردم و خریدها را در یخچال گذاشتم. غذا خوردیم همراه با سریال دردسرهای عظیم. همسر دراز کشید و کمی خوابید. من هم‌زمان با پسرک بازی کردم، چندتا پیام فرستادم، نماز مغرب و عشا را خواندم، دوباره با پسرک بازی کردم، برایش دمنوش اسطوخودوس درست کردم  و خودمان هم چای خوردیم. بعد میز شام را جمع کردم و پسرک رو بردم خواباندم. فکر میکنم تا حدود ۹ طول کشید. شاید کمی بیشتر. وقتی برگشتم کمی دست دست کردم که ببینم چه کار میتوانم بکنم. یک خورده جمع و جور کردم اما گرسنه بودم. غذا خوردم همراه جوکر. غذا تمام شد ولی دوست داشتم ادامه‌اش را ببینم پس همانطور که نشسته بودم برای فردا ساندویچ درست کردم و لابلایش باز کمی جمع و جور کردم. جوکر تمام شد. مسواک زدم، سرم زیر چشم، سرم مو... پسرک بیدار شد. پنج دقیقه به دوازده بود، جمع کردم و امدم در رختخواب و پسرک را اوردم پیش خودم. شروع کردم به نوشتن و الان ۱۲:۱۲ است.

احساس خستگی نکردم امروز و این یعنی اوج لذت.

خدایا ممنونم. الحمدلله. زندگی یعنی این. یک روز معمولی اما بدون احساس خستگی مفرط. خدایا لطفا وقتش را بیشتر کن. لطفا ادامه دار باشد.

 

پ.ن: همینکه آدم نخواهد غذا درست کند یعنی ۵ هیچ از روزش جلو است!